IV. In sô hôher swebender wunne


I

 

In sô hôher swebender wunne

sô gestuont mîn herze ane vröiden nie.

ich var, als ich vliegen kunne,

mit gedanken iemer umbe sie,

Sît daz mich ir trôst enpfie,

der mir durch die sêle mîn

mitten in daz herze gie.

 

II

 

Swaz ich wunneclîches schouwe,

daz spile gegen der wunne, die ich hân.

luft und erde, walt und ouwe

suln die zît der vröide mîn enpfân.

Mir ist komen ein hügender wân

und ein wunneclîcher trôst,

des mîn muot sol hôhe stân.

 

III

 

Wol dem wunneclîchen maere,

daz sô suoze durch mîn ôre erklanc,

und der sanfte tuonder swaere,

diu mit vröiden in mîn herze sanc,

Dâ von mir ein wunne entspranc,

diu vor liebe alsam ein tou

mir ûz von den ougen dranc.

 

IV

 

Saelic sî diu süeze stunde,

saelic sî diu zît, der werde tac,

dô daz wort gie von ir munde,

daz dem herzen mîn sô nâhen lac,

Daz mîn lîp von vröide erschrac,

und enweiz von liebe joch,

waz ich von ir sprechen mac.



(* 1150-00-00, † 1222-00-00)



Weitere gute Gedichte von Heinrich von Morungen zum Lesen.